BALLA

Mynd úr filminum “Ghost”, 1990

HEIMA ER IKKI EITT STAÐ, MEN

Heimferðin.
Kuffertið pakkað, men tykist bert hálvt.
Hóast kuffertið ber yvirvekt,

Hugrokandi tíðir í hoydølum

Blómurnar eru følnaðar.
Tað kavar.

Kalt.

Alt tykist langt burturi, og tankarnar

Ein poetisk yrking

Vindeygagluggin

Prátingarsami vindeygagluggin, ið tykist at hyggja at lívinum og flenna at bæði álvara

og gaman, meðan tíðin flýgur 

Náttarhúð

Tað hendir, at eg vakni um náttina
Við einum sveittabroti á lakinum
Og blóði rennandi úr sárum,
Sum eg havi klórað í svøvni.

Eg føli, at hendurnar hava leitað eftir tí,
Sum er dult, men hava bert funnið tað,
Sum er fjalt. So tær hava rannsakað ryggin og
Herðabløðini við neglum og endaðu við tí,
Sum var hult.

Tað hendir, at eg vakni
Og húðin líkist einari hvølju
Við einum blóðyvirtrekki,
Einari grind, sum er skorin,
Men livandi.

Eg turki ta vallandi veskuna,
So hon ikki skorpar fast í songini;
Ryggurin vendur hoknaður uppeftir
Og tár dryppa til dagurin byrjar.

Ótti

Tað er,
tá høvdið stingur upp

Hon eigur ikki valdið á mær

Tað er eins og etur hon meg livandi.

Kenslan.

Eg merki blóðið fara rennandi oman gjøgnum æðranar og spreiða seg út um allan

TURR HÚÐ.

Luftin er hvøss, tá tú ert einsamøll.

Húðin á kroppinum gerst køld og turr,

vísir onki tekin á lív,

ongin heitur, reyður litur

TRÁAN

Eg eri sum ein smágenta

sum hálar knappanálir úr einum epli, eina um dagin